„Formacja stanowi proces obejmujący całą osobę ludzką (rozum i wolę, pamięć
i wyobraźnię, potrzeby i motywacje, ciało i duszę, zmysły i psychikę, razem z mnogością
emocji i uczuć, wrażeń i impulsów, postaw, zachowań i sposobów bycia), która potrzebuje
nawracania się i przebóstwienia, aby upodabniając się do Jezusa, mogła ujawniać Boga jako
agape i koinonię69. Podstawową przestrzenią metanoi jest to, co zwykliśmy nazywać sercem
człowieka, czyli jego „ukryte centrum” i „źródło czynów”. Przemieniające się serce nabiera
– zwłaszcza w relacjach do bliźnich – nowej wrażliwości: duchowej, moralnej, intelektualnej,
uczuciowej i estetycznej. Dlatego zasadniczym celem formacji nie może być kształtowanie
tego, co zewnętrzne w życiu i postępowaniu osób czy też koncentrowanie się na doskonałości wyizolowanej z relacji jednostki, lecz powinno się dążyć do wewnętrznej przemiany i do
przeobrażenia serca osoby” (Droga formacji prezbiterów w Polsce. Ratio institutionis sacerdotalis pro Polonia 55).
Droga formacji początkowej (czas Seminarium) obejmuje cztery etapy:
etap propedeutyczny
etap stawania się uczniem
etap upodabniania się do Chrystusa
etap pastoralny