„Formacja stanowi proces obejmujący całą osobę ludzką (rozum i wolę, pamięć
i wyobraźnię, potrzeby i motywacje, ciało i duszę, zmysły i psychikę, razem z mnogością
emocji i uczuć, wrażeń i impulsów, postaw, zachowań i sposobów bycia), która potrzebuje
nawracania się i przebóstwienia, aby upodabniając się do Jezusa, mogła ujawniać Boga jako
agape i koinonię. Podstawową przestrzenią metanoi jest to, co zwykliśmy nazywać sercem
człowieka, czyli jego „ukryte centrum” i „źródło czynów”. Przemieniające się serce nabiera
– zwłaszcza w relacjach do bliźnich – nowej wrażliwości: duchowej, moralnej, intelektualnej,
uczuciowej i estetycznej. Dlatego zasadniczym celem formacji nie może być kształtowanie
tego, co zewnętrzne w życiu i postępowaniu osób czy też koncentrowanie się na doskonałości wyizolowanej z relacji jednostki, lecz powinno się dążyć do wewnętrznej przemiany i do
przeobrażenia serca osoby” (Droga formacji prezbiterów w Polsce. Ratio institutionis sacerdotalis pro Polonia 55).
Wchodzący na drogę formacji do kapłaństwa rozpoczyna proces formacji nieustannej, która rozpoczęta czasem pobytu w seminarium trwa aż do śmierci. Droga formacji początkowej (a zatem czas pobytu w Seminarium) obejmuje cztery etapy:
- etap propedeutyczny (rok)
- etap stawania się uczniem (dwa lata)
- etap upodabniania się do Chrystusa (trzy lata)
- etap pastoralny (rok)